Στον Ακροκόρινθο έπεφτεν η δύσηπυρώνοντας το βράχο. Κι ευωδάτηφυκιού πνοή, απ΄ το πέλαο, είχε αρχίσεινα μεθά το λιγνό βαρβάτο μου άτι…Αφροί στο χαλινάρι· κι απ΄ το μάτιτ’ασπράδι όλο φαινόταν· και να λύσειτη φούχτα μου, απ΄ τα γκέμια του γεμάτη,πάλευε προς τα πλάτη· να χιμήσει…Ήτανε η ώρα ; Ήταν τα πλήθια μύρα ;Ήταν βαθιά του πελάγου... Continue Reading →