Μπακίρι από Γιαννιώτη γανωτζήνα φέγγει να σπιθοβολάει το γέλιο σου,τα λόγια σου να σκάνε μέσα μουσαν τις χειρομπομπίδες.Κορμί που λάχτιζες σαν αγριμάκιπροτού σε πάρει ο ύπνος,τρεις νύχτες τώρα με διπλό προσκέφαλοαχνίζω νικοτίνη,τρέχω με ογδόντα πυρετόύστερα με διακόσιατρελαίνομαι στις δημοσιές.Κι η μοναξιά ένα μάθημα πικρόκι ο θάνατος μια μαύρη κουβαρίστρα,έλα με την αγάπη,έλα με το νερό.Μη... Continue Reading →
Αξίζεις μια αγάπη
Αξίζεις μια αγάπη που να σε αγαπά ξεχτένιστη, με τα πάντα -και τις αιτίες που σε σηκώνουν βιαστικά,με τα πάντα -και τα δαιμόνια που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς.Αξίζεις μια αγάπη που να σε κάνει να νιώθεις σίγουρη,που να μπορεί να καταναλώσει όλο τον κόσμο αν περπατάει χέρι με χέρι με σένα,που να νιώθει πως... Continue Reading →
Όταν τα Δέντρα Μισήσουν την Αχαριστία των Ανθρώπων
Θα 'ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω... Continue Reading →
Το Δύσκολο
'' Όπως κι αν έρθουνε τα πράγματα,όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες,πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.Το δύσκολο είναι ν΄ αγαπάς... '' ''Το δύσκολο'' - Ο Βαπτιστής-Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1928 και είναι Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1994.... Continue Reading →
Το Μόνο Που Ζητώ
''Το μόνο που ζητώ από μια γυναίκα,είναι να νιώσει τρυφερά για μέναόταν κι εμένα η καρδιά μουχτυπήσει τρυφερά γι αυτήν,να γεννηθεί ανάμεσά μας ένα απαλό,απαλό τρεμούλιασμα, σαν σιωπηλές καμπάνες.Είναι το μόνο που ζητώ.Με κούρασαν τόσο οι βίαιες γυναίκεςπου απαιτούν ν' αγαπηθούν,δίχως να υπάρχει ίχνος αγάπης μέσα τους... Ντ.Χ.Λώρενς (David Herbert Lawrence, 1885 - 1930
Άλλο Ένα Καλοκαίρι (Η νέα χάραξη, 2007)
Για σκέψου να μην πρόφταινακι αυτό το καλοκαίρινα δω το φως ξανά εκτυφλωτικόνα νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μουνα οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιέςνα γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσειςν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχταςνα καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώνα μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουννα σκέφτομαι κι εκείνους... Continue Reading →
Σάρκινος λόγος
Ι. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλοδιάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη... Continue Reading →
Γυμνὸ σῶμα
Ι. Εἶπε:ψηφίζω τὸ γαλάζιο.Ἐγὼ τὸ κόκκινο.Κι ἐγώ. Τὸ σῶμα σου ὡραῖοΤὸ σῶμα σου ἀπέραντο.Χάθηκα στὸ ἀπέραντο. Διαστολὴ τῆς νύχτας.Διαστολὴ τοῦ σώματος.Συστολὴ τῆς ψυχῆς. Ὅσο ἀπομακρύνεσαιΣὲ πλησιάζω. Ἕνα ἄστροἔκαψε τὸ σπίτι μου. Οἱ νύχτες μὲ στενεύουνστὴν ἀπουσία σου.Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σουἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-σκοτεινὸ δάσος.Οἱ ξυλοκόποι χάθηκανκαὶ τὰ πουλιά. Ὅπου... Continue Reading →
Κ’ ίσως, για να βγάλεις φτερά…
κ' ίσως, για να βγάλεις φτερά, φτάνει ν' ακουμπήσεις σ' έναν τοίχο και να σκεφτείς πόσο λίγο θα ζήσεις -έτσι άρχισαν τα πουλιά...Τάσος Λειβαδίτης, Ο διάβολος με το κηροπήγιο (1975), Ποίηση, τ. 2, Eκδόσεις Μετρονόμος
Καντάτα
Σχέδια που εγκαταλείπουμε, αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμεπροσδοκίες των άλλων από μας που τις τροφοδοτήσαμεκι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν. Δικές μας απαιτήσεις απ' τους άλλους,ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα, και τη δική μας υστεροβουλία.Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας. Λόγια που τα... Continue Reading →
DOTS & LINES 