Αρχή του νέου Πανεπιστημιακού έτους και μετά από αρκετούς κόπους, αγωνία και ξενύχτι καταφέρνεις να περάσεις, τελικά, στο Πανεπιστήμιο. Είσαι γεμάτος όνειρα, ενθουσιασμό και χαρά!
Πρώτη μέρα μαθημάτων. Κατάμεστο αμφιθέατρο. Μπαίνει η Καθηγήτρια. Δείχνει αυστηρή… θα έλεγες βλοσυρή. Ετοιμάζεται με γοργές και σταθερές κινήσεις. Γνωστή Καθηγήτρια στον χώρο της. Περιμένεις με ανυπομονησία το μάθημα. Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον!
Ελέγχει το μηχάνημα των slides. Λειτουργεί. Σβήνουν τα φώτα. Βγάζει το laser-pointer. Το στρέφει προς συγκεκριμένη φοιτήτρια και ζητάει αναγνώριση των απεικονιζόμενων εκθεμάτων. Τα περισσότερα δεν τα αναγνωρίζει… είναι όμως και το πρώτο μάθημα… Η Καθηγήτρια έχει διαφορετική άποψη: “Θα έπρεπε να τα ξέρουμε!!” Αρχίζει να της φωνάζει… Έχουμε λουφάξει στις θέσεις μας… Κάποιες πρέπει να είπαν ακόμα και το “Πάτερ Ημών” μα ο Θεός είχε προφανώς πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί από αυτό. Δεν παίρναμε καν ανάσα μέχρι την επιλογή της επόμενης κοπέλας. Aν έτριζε το κάθισμα και της τραβούσαμε την προσοχή; Οι καρδιές μας κόντευαν να βγούν από το στόμα μας.
Η διαδικασία επαναλαμβάνεται και με δεύτερη και τρίτη κοπέλα… Σαν να έπεφταν βόμβες δίπλα σου, μπροστά σου, πίσω σου. Με αγωνία περίμενες το επόμενο χτύπημα, με ανακούφιση δεχόσουν την επόμενη επιλογή. Ένιωθες συμπάθεια για τα θύματα αλλά μέχρι να ολοκληρωθεί το σφυροκόπημα δεν μπορούσες να κάνεις κάτι. Παρόμοια αποτελέσματα και με τις επόμενες κοπέλες. Φανερά εκνευρισμένη ξεσπάει: «Τι ήρθατε να κάνετε εδώ;;; Μόνο τα μπούτια σας ξέρετε να ανοίγετε;;; Να πάτε να γίνετε κομμώτριες!!!»
Αμίλητες κοιταζόμαστε καιαιαι… καλή μας αρχή!!!
(Κείμενο: Α. Φώτη)
DOTS & LINES 
Leave a comment