Σε ένα από τα ραντεβού μου στο κομμωτήριο πριν από λίγα χρόνια, μπήκε ένας νέος άντρας –ο Νίκος αν θυμάμαι καλά το όνομά του- όχι μεγαλύτερος από 35 – 40 ετών. Μαζί του ήταν η γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά. Τράβηξαν αμέσως την προσοχή μας με τη στάση και την λεπτότητά των τρόπων τους αλλά κυρίως με αυτά που είπε. Είχαν έρθει γιατί ήθελε να κόψει τα μαλλιά που μάκραινε επί αρκετό διάστημα και να τα προσφέρει σε έναν οργανισμό που έφτιαχνε περούκες για παιδάκια που είχαν χάσει τα μαλλιά τους. Αφού εξήγησε, λοιπόν, στον κομμωτή τις προϋποθέσεις, έκατσε στο κάθισμά του και περίμενε τη σειρά του.
Όπως ήταν φυσικό όλοι έσπευσαν να τον συγχαρούν και να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες. Ο Νίκος μας εξήγησε ότι ήταν κάτι που το έκανε επί αρκετά χρόνια και έπαιρνε πάντα μαζί και τα παιδιά του για να παραδειγματίζονται. Μίλησε για τους οργανισμούς που συλλέγουν τα μαλλιά, ότι δεν πρέπει να έχουν υποστεί χημική επεξεργασία (βαφή), το απαιτούμενο μάκρος, τον τρόπο αποστολής κτλ. Και δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά που το έκανε ούτε φυσικά θα ήταν η τελευταία. Μόλις μάκραιναν, τα έκοβε και ξανά από την αρχή!
Γυρνώντας στο σπίτι έψαξα να βρω τις ιστοσελίδες αυτές για τη δωρεά μαλλιών. Δυστυχώς όμως σε όλες όσες βρήκα εκείνο το διάστημα, υπήρχε ο όρος για μη βαμμένα μαλλιά. Και εμείς οι γυναίκες ξεκινάμε τους πειραματισμούς στα μαλλιά μας με φλασάκια, ανταύγειες, αλλαγές χρωμάτων κλπ από νωρίς. Έτσι το θέμα έμεινε ώσπου πριν από 3 περίπου χρόνια μου έστειλε μια φίλη ένα ενημερωτικό e-mail για το “Little Princess Trust”που έκανε ακριβώς αυτό που με ενδιέφερε, δηλαδή να δέχεται προσφορές μαλλιών για περούκες παιδιών που είχαν χάσει τα μαλλιά τους.
Το καταπίστευμα αυτό δημιουργήθηκε το 2006 από τους Wendy & Simon Tarplee, γονείς της Hannah που έχασε τη ζωή της από Wilms tumour. Πήγα κατευθείαν στην ενότητα όπου αναφέρονταν οι όροι για τη δωρεά….. και ναι! Επιτρέπονταν και βαμμένα μαλλιά! Η χαρά μου δεν περιγραφόταν! Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Από εκείνη τη μέρα άρχισα να αφήνω τα μαλλιά μου να μακρύνουν μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό μάκρος.
Μετά από κάποιους αρκετούς μήνες και ενώ τα μαλλιά είχαν φτάσει αρκετά πιο κάτω από τη μέση μου, πήγα στο κομμωτήριο, μου έκαναν μια ωραία σφιχτή πλεξούδα και μου την έκοψαν. Μου έφτιαξαν τα μαλλιά σε ένα ωραίο κούρεμα, την έβαλα στον φάκελο όπως οριζόταν και την έστειλα με αγάπη στην Αγγλία. Μετά από μερικούς μήνες έλαβα και ένα ευχαριστήριο / πιστοποιητικό για τη δωρεά.
Η ειρωνεία του όλου πράγματος ποια είναι; Ότι μετά από δύο περίπου χρόνια άρχισα εγώ να χάνω τα μαλλιά μου. Ήταν σοκαριστικό για μένα γιατί τα μαλλιά μου ήταν πάντα ένα κομμάτι που μου έδινε αυτοπεποίθηση και το να χτενίζεσαι και να βλέπεις να μένουν στη βούρτσα σου τούφες μαλλιών έτσι ξαφνικά είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να το διαχειριστείς.
Αρχικά σκέφτηκα όλους αυτούς που έχουν περάσει από χημιοθεραπεία, έχουν αλωπεκία και κάθε άλλη πάθηση που μπορεί να τους στερήσει πρόσκαιρα ή μόνιμα τα μαλλιά τους. Όλοι συμπαραστεκόμαστε στον πόνο του άλλου, μόνο όμως αν το βιώσεις ο ίδιος καταλαβαίνεις την ένταση του συναισθήματος…
Δεν ξέρω πώς αλλά πολύ γρήγορα κατάφερα να μπω σε μία κατάσταση που έβλεπα τα πράγματα ως θεατής και κατάφερα να απομονώσω κάθε αρνητική σκέψη μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Τελικά ήταν λόγω συνδυασμού πολύ έντονου στρες που βίωνα και έλλειψης μιας βιταμίνης που είχε πέσει επειδή είχα σταματήσει να τρώω κρέας. Δεν είπα κάτι σε κανέναν παρά μόνο σε 2-3 συγγενείς και 2 φίλους. Ο ένας φίλος μου μάλιστα μου έλεγε: «Δεν πειράζει! Ακόμα και αν συνεχίσουν να πέφτουν μπορείς να τα ξυρίσεις! Κοίτα εμένα! Δεν μου πάει; Εγώ πιστεύω ότι και ξυρισμένο το κεφάλι θα σου πηγαίνει!». Ευτυχώς που είχα και αυτούς και το διασκεδάζαμε λιγάκι! Οι φίλοι είναι θησαυρός!!
Ξεκίνησα λοιπόν τη θεραπεία αλλά είχα αρχίσει, παράλληλα, να σκέφτομαι τι θα έκανα αν δεν σταματούσε η τριχόπτωση. Πέρα από καπέλα, κορδέλες και λοιπά αξεσουάρ μαλλιών, επισκέφθηκα και ιστοσελίδες με περούκες γιατί η τριχόπτωση ήταν μεγάλη και έπρεπε να δω τις λύσεις που είχα στα χέρια μου. Οι καλής ποιότητας περούκες κόστιζαν γύρω στις 7.000 – 10.000 ευρώ. Όταν άκουσα το ποσό, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν η προσφορά μαλλιών που είχα κάνει λίγο καιρό πριν για τα παιδάκια και με παράπονο σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν κάποιος άλλος να έκανε κάτι αντίστοιχο και για εμένα τώρα.
Ευτυχώς, η τριχόπτωση σταμάτησε σχετικά σύντομα και η θεραπεία βοήθησε να αρχίσουν να ξαναβγαίνουν τα μαλλιά μου. Βέβαια όλον τον χειμώνα τον πέρασα με το κεφάλι καλυμμένο αλλά δεν με πείραζε. Είχα αρχίσει μάλιστα να γίνομαι και δημιουργική και να πειραματίζομαι και με άλλα στυλ. Το ενδιαφέρον ήταν να βλέπεις τις αντιδράσεις των άλλων όταν έκανα κάποια εμφάνιση… όχι και τόσο συνηθισμένη. Και εκεί συνειδητοποίησα πόσο μη εξοικειωμένοι είμαστε ακόμα πολλοί στην εικόνα μίας γυναίκας με καλυμμένο το κεφάλι της. Εμένα π.χ. με αντιμετώπιζαν είτε ως καρκινοπαθή, είτε ως μουσουλμάνα, είτε ως ψευτοκουλτουριάρα… Κι εγώ από την πλευρά μου δεν μπήκα στη διαδικασία να εξηγήσω… γιατί απλώς δεν τους αφορούσε. Απλώς την επόμενη φορά, έβαζα ακόμα πιο ωραία αξεσουάρ, ακόμα πιο ωραία ρούχα, έκανα πιο όμορφο make-up και το διασκέδαζα!
Όταν άρχισε να μπαίνει η άνοιξη ήταν για εμένα η πιο δύσκολη περίοδος γιατί αρχίζει και ανεβαίνει η θερμοκρασία και όλα αυτά δεν φοριούνται πλέον. Όταν μάλιστα προέκυψε και ένα ραντεβού μετά το Πάσχα, δεν ήξερα τι να κάνω. Στα μαγαζιά είχαν φέρει μόνο καπελάκια για τη θάλασσα και οι κορδέλες δεν ήταν αυτό που ήθελα. Γύρισα όλα τα μαγαζιά που ήξερα ώσπου αναγκάστηκα να βρω νήμα εποχής και μια κυρία που αντέγραψε ένα παλιό ιταλικό σκουφάκι/καπελάκι ανοιξιάτικο που έχω. Το αποτέλεσμα; Ο κύριος που βγήκα με το που με είδε, πριν καν με χαιρετήσει, κραύγασε: «Θα σκάσεις μ’ αυτό το σκουφί!!» Τώρα, τι να του πεις για τρόπους και «αστική ευγένεια»…;
Η ουσία του θέματος είναι ότι το να αφήσει κανείς τα μαλλιά του να μακρύνουν ώστε να έχει τη δυνατότητα να τα δωρίσει μετά, δεν του κοστίζει κάτι –αντιθέτως του προσφέρει-. Υπάρχουν μάλιστα και μελέτες των νευροεπιστημών που μιλούν για το «helper’s high» -μια βιολογική ανταμοιβή που μας προσφέρει ο εγκέφαλός μας κάθε φορά που είμαστε γενναιόδωροι, φροντίζουμε και είμαστε συμπονετικοί με τους άλλους-! Πώς; Με την έκκριση χημικών ουσιών απόλαυσης (pleasure chemicals). Η προσφορά στον άλλον είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε.
Εγώ θα τα ξαναμακρύνω τα μαλλιά μου μόλις επανέλθουν πλήρως, θα τα ξανακόψω και θα τα ξαναδωρίσω! Τρίχες είναι, ξαναμακραίνουν. Μπορεί να μην είναι είδος πρώτης ανάγκης για την επιβίωση όπως το φαγητό αλλά για κάποιον και ειδικά για ένα παιδάκι που βλέπει τα μαλλιά του να πέφτουν, η ψυχολογία του καταβαραθρώνεται. Οπότε τι είναι πολύτιμο και τι όχι για τον καθένα, ορίζεται από την περίοδο και τις συνθήκες. Αν κάτι που έχουμε, το χρειάζεται κάποιος άλλος και ξέρουμε ότι θα του δώσει μεγάλη χαρά, γιατί να μην το προσφέρουμε -ειδικά αν μπορούμε να το αναπληρώσουμε σύντομα- ;
Στέλνω ΌΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ σε όσους αντιμετωπίζουν ένα τέτοιο θέμα –πρόσκαιρο ή μόνιμο- από οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας κι αν είναι. Κοιτώντας πίσω και αν έπεφταν ξανά τα μαλλιά μου, πιστεύω ότι θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο να ξυρίσω το κεφάλι μου παρά να φορέσω περούκα. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν μου άρεσε το ψεύτικο. Αντιθέτως μου αρέσει το διαφορετικό και το ξεχωριστό. Οι δικοί μου, ναι θα στενοχωριούνταν αλλά τα μαλλιά δεν μας ορίζουν. Θυμάμαι υπέροχες χορεύτριες και μανεκέν που δεν είχαν μαλλιά και όμως είχαν τόση αυτοπεποίθηση και ήταν τόσο όμορφες και μοναδικές!!! Η ψυχή, η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, η δύναμη που δείχνουμε στις καταστάσεις… αυτά ορίζουν την ταυτότητά μας.
Και όπως διαβάζουμε στον μικρό Πρίγκιπα:
Ο μικρός Πρίγκιπας έφυγε για να ξανακοιτάξει τα τριαντάφυλλα.
«Δεν είσαστε ίδια με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε. «Δεν είσαστε ακόμα τίποτε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είσαστε σαν την αλεπού μου όταν την πρωτοσυνάντησα. Ήταν μόνο μια αλεπού ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες. Τώρα όμως την έκανα φίλη μου και είναι μοναδική σ’ ολόκληρο τον κόσμο». Και τα τριαντάφυλλα δεν ήξεραν τι να πουν.
«Είσαστε όμορφα, αλλά είσαστε άδεια,», συνέχισε ο Πρίγκιπας. «Δε θα μπορούσε κανείς να πεθάνει για εσάς. Βέβαια ένας συνηθισμένος περαστικός θα μπορούσε να πει, ότι το τριαντάφυλλό μου είναι ίδιο ακριβώς μ’ εσάς –το τριαντάφυλλο που ανήκει σ’ εμένα. Όμως το δικό μου είναι από μόνο του πιο σημαντικό από όλες τις εκατοντάδες των άλλων τριαντάφυλλων. Γιατί εγώ αυτό πότισα, αυτό έβαλα κάτω από τη γυάλα, αυτό προστάτεψα με το παραβάν, γι’ αυτό σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από μια δυο που τις κρατήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί εγώ αυτό το τριαντάφυλλο άκουσα όταν γκρίνιαζε ή καυχιόταν, ή ακόμη κι όταν δεν έλεγε τίποτε. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο». Και γύρισε πάλι να δει την αλεπού.
«Αντίο», της είπε.
«Αντίο», είπε η αλεπού. «Και τώρα θα σου πω το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι».
«Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι», επανέλαβε ο μικρός Πρίγκιπας για να μην το ξεχάσει…
“Ο Μικρός Πρίγκιπας” Antoine de Saint-Exupery
(Κείμενο: Αργυρώ Φώτη)
DOTS & LINES 
Leave a Reply